Overal in de wereld zijn feministen en vrouwenbewegingen in staat om honderdduizenden mensen te mobiliseren. Hun mobilisaties tegen gender-gerelateerd geweld winnen jaar na jaar aan kracht en halen telkens opnieuw de krantenkoppen.
Dankzij die acties kan vandaag niemand meer voorbij aan de omvang van het geweld dat vrouwen tijdens hun leven ondergaan. Huiselijk, seksueel, economisch, psychologisch, institutioneel, in de privésfeer of in het openbaar ... : geweld - in welke vorm ook - belemmert de rechten, de integriteit, de gezondheid en de autonomie van vrouwen.
De #Metoo-beweging, in 2017 in de VS ontstaan en sindsdien spectaculair en over grenzen heen gegroeid, is zo’n voorbeeld van die enorme mobilisatiekracht. Maar ook de evoluties in Latijns-Amerika zijn bijzonder opmerkelijk. In mei 2015 bracht de Argentijnse demonstratie Ni Una Menos 300.000 mensen op straat. 300.000 paar paarse handen tegen geweld en vrouwendiscriminatie! Het was het startpunt van een nieuwe mobilisatiegolf. De vonk die het kruitvat ontbrandde van wat we de feministische revolutie noemen. Ni Una Menos is één van die bewegingen die – ondanks een context van politieke verschuivingen naar rechts - het sociale en politieke leven in Latijns-Amerika blijven bepalen.
Onze solidariteit is onze kracht! Ook op het niveau van werk veroorzaakte de wereldwijde mobilisatiegolf positieve veranderingen: in juni 2019 nam de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) Verdrag 190 over geweld en intimidatie op het werk aan. Wij streden mee voor de conventie, samen met het ACV én de vele internationale partners in ons WSM-netwerk. Samen pleitten we voor een ambitieuze tekst. Samen voerden we campagnes voor de ratificatie van de conventie op het niveau van de lidstaten. Opvallend element: de moeilijkheid om homofoob en transfoob geweld in de conventietekst opgenomen te krijgen. De strijd is nog niet gestreden. We zetten door!
In deze opinie gebruiken we de term vrouw voor elke persoon die zich als vrouw identificeert.
