Voormalig professor Gérard Lutte, oprichter van Mojoca, licht ons in onderstaande brief toe wat de situatie van straatjongeren in Guatemala is sinds de komst van COVID-19.
“Mojoca heeft altijd al gewerkt met jongeren die op straat leven. We hebben hen opgevangen, hen begeleid en opgeleid, hen opnieuw een rol laten spelen in de samenleving. Ze doen dat vanuit hun eigen kracht want hun plan trekken zit in hun DNA. Sinds de COVID-19-crisis is uitgebroken is onze dagelijkse realiteit grondig door mekaar geschud. De straten zijn leeg, verlaten. Mensen angstig. Onze eigen jongeren trekken nu op hun beurt de straat op, op zoek naar lotgenoten. Om hen te helpen. Want weet je, er is geen voedsel, geen onderdak, geen mogelijkheid om iets te verdienen. Wie anders trekt zich hun lot aan?”
De informatie die over COVID-19 wordt vrijgegeven is momenteel niet bijzonder betrouwbaar, zo wordt er door de overheid over 40 besmettingen en één overlijden gesproken, terwijl andere bronnen aangeven dat er al duizend besmettingen en honderd doden zouden zijn. De overheid onderneemt acties, maar die zijn weinig coherent en niet in lijn met de aanbevelingen van honderden artsen. Zo moeten de arbeiders van grote (multi)nationale ondernemingen verder blijven produceren terwijl ze onvoldoende beschermd zijn voor besmetting. Hoe de crisis zal evolueren, is dus nog niet duidelijk.
Toen de president aankondigde dat het openbaar vervoer werd stilgelegd, dat handelszaken dichtgingen en dat samenkomsten met meer dan tien mensen verboden werden, moesten we onze activiteiten met en voor straatjongeren anders organiseren. We kregen de toestemming van het ministerie van economie om het Friendship House open te houden en voedsel te blijven bereiden, met daarbij voldoende bescherming voor de vrijwilligers. Vele medewerkers die te ver wonen blijven thuis, bovendien hebben we niet de middelen om een taxi te betalen. In het huis werken enkel vrijwilligers, voornamelijk straatjongeren, onder leiding van Julia Avelo, een gemotiveerde leidster die een grote verantwoordelijkheid op zich heeft genomen.
Van maandag tot vrijdag is het Sociaal Centrum ’s ochtends geopend. Dan zijn er een viertal mensen aan de slag in de keuken en de bakkerij, en driemaal per week controleert een arts of alle veiligheidsvoorwaarden correct worden nageleefd. ’s Middags brengen vier jongemannen voedselpakketten naar verschillende straatgroepen in de hoofdstad. Daarbij geven ze het advies om in zo klein mogelijke groepen te leven, indien mogelijk terug te keren naar hun familie en tijdens de avondklok naar verlaten huizen te trekken. We riepen de overheid al op om hotels te openen voor wie op straat moet leven. We gaan ook een beroep doen op kardinaal Alvaro Gramazzini opdat de Kerk misschien toevluchtsoorden kan openstellen voor zij die dit het meest nodig hebben.
Omdat ondervoeding nog steeds een groot probleem is, helpen we 80 jonge kinderen en hun moeders. Bovendien helpt Mojoca jonge mensen die geen werk of andere middelen meer hebben door hen voedsel aan te bieden en soms huisvesting te helpen betalen. We blijven ook opleidingsbeurzen toekennen.
We nemen alle mogelijke voorzorgsmaatregelen. De vrouwen en kinderen van Maison du 8 mars verlaten het huis niet meer, en ook ik blijf binnen, gezien mijn leeftijd (91 jaar). We zullen de crisis samen doorstaan zonder de moed te verliezen. Ik hoop dat alle straatjongeren beschermd blijven, maar hun gezondheidstoestand is onzeker.
Deze wereldwijde crisis toont aan dat er onvoldoende gezondheidszorg is in het Globale Zuiden en de macht in handen is van bevoorrechte minderheden. We moeten dit alles in vraag stellen en nadenken over de samenleving die we morgen willen.
Samen met een groep Italiaanse vrienden heb ik een kleine denktank opgezet die ik ‘VITA’, leven, noemde. Iedereen die dit wenst kan de documenten ervan opvragen via WhatsApp. Ik moedig iedereen aan om met elkaar te blijven communiceren. Het is een kans om de oprechte dialoog met wie je liefhebt te herstellen.
Dank aan iedereen die Mojoca blijft steunen. Dit is het moment om aan mensen te laten weten dat we van hen houden. Met de jongeren en medewerkers van Mojoca wensen we jou dit dit toe.
Het leven zal het laatste woord hebben!
Gérard
30 maart 2020
