Officieel is de jeugdwerkloosheid in West-Afrika niet gestegen, maar goed staan ze er toch niet voor, de jongeren. Een groot deel van hen heeft niet genoeg werk om een waardig inkomen te verwerven. En aangezien 80% van de werkende jongeren dat in de informele sector doet, is sociale bescherming ook ver te zoeken.
Veiligheidskleding en -voorlichting worden meestal wel voorzien binnen de Togolese mijnbouwbedrijven. Maar de jongeren die er in onderaanneming werken, wat niet ongebruikelijk is binnen de mijnbouwsector, moeten het zonder doen. Ook de werkuren - 8 tot 12 uur per dag, 6 dagen per week – en het hongerloon – 50 euro per maand voor een beginnende werkkracht – maken van het werk geen pretje. Zwangerschapsverlof bestaat er niet: niet werken omwille van een bevalling? Dat betekent geen inkomen.
Dat de focus op de jongeren moet worden gelegd is wel duidelijk. In West-Afrika is immers meer dan de helft van de bevolking jonger dan 18 jaar. Overheidsprogramma’s om meer jongeren aan een job te helpen bestaan, maar zijn niet genoeg gekend onder de bevolking en de toegang tot deze programma's is moeilijk. Daarnaast zijn opleidingen niet genoeg afgestemd op de arbeidsmarkt.
Samen met een heel aantal West-Afrikaanse partners ging WSM in het Togolese Lomé op zoek naar een aanpak van dit probleem. Op internationaal vlak moet er in een 
gemeenschappelijk netwerk blijvend druk worden gezet opdat men het probleem onder ogen ziet. Op nationaal vlak zullen studies worden opgezet om de specifieke situatie van het land te onderzoeken. Zo kan op een gefundeerde manier ook druk worden gezet op de nationale overheden. Ten slotte spelen ook onze partners zelf een belangrijke rol: vormingen over arbeidsrechten en informatiecampagnes over bestaande fondsen moeten jongeren versterken. Maar ook een betere samenwerking tussen jongerenbewegingen, vakbonden, coöperaties en mutualiteiten moeten problemen en oplossingen in de toekomst sneller samenbrengen.
